Tobias Grinwis: terug van weggeweest!

Daar zit ik dan. Opgesloten tussen 4 muren in het Rotterdamse business district, maar terug in een kantoor dat vertrouwd voelt na 8 maanden stage en omringd door leuke collega’s. De verloren zoon is terug na 5 maanden Zuidelijk Afrika. Elke dag in de bush omringd door wilde dieren en prachtige natuur, en het is nu tijd om mijn eerste ‘echte’ baan te beginnen bij crowdfunder Lendahand. Tijd voor een shirt met nette broek in plaats van kaki shorts en een hoed.

U vraagt, wij draaien

Omdat we bij Lendahand de crowd nogal serieus nemen en deze crowd blijkbaar zit te wachten op een blog van mij, volgt hier een kort verslag van een mooie ervaring. Zoveel mooie belevingen, teveel om nu te noemen, maar het proeft naar heel, heel veel meer.

Het begon als klein jongetje die voor langere tijd de Afrikaanse natuur in wilde. Niet om op safari te gaan (oké, dat ook), maar om daadwerkelijk bij te dragen aan conservatie. Dus heb ik me een paar maanden ingezet voor een natuurreservaat als ‘wildlife volunteer’ en dat afgesloten met een mooie roadtrip. Ik nam daarbij deel aan een research team met de focus op bijvoorbeeld het gedrag, aantallen en monitoring van het welzijn van verschillende soorten. Ook gingen we op anti-stroperij missies, want dat komt helaas nog veel te vaak voor.

Neushoorns in de bush

Belangrijk voor dit team waren onder andere de zwarte en witte neushoorns en zodoende gingen we vrijwel iedere dag op zoek naar deze bijzondere dieren. Te voet spoorzoeken naar een dier van gemiddeld zo’n 1000 (zwarte) en 3000 (witte) kilo, sommige uitgerust met een hoorn van een meter, en zo nu en dan ‘licht’ geïrriteerd.

Man versus beast

Op een dag was ik samen met een ranger op zoek naar een specifieke zwarte neushoorn met kalf. Dan loop je dus in de Afrikaanse wildernis, onbeschermd, met de mogelijkheid dieren tegen te komen die veel sterker, sneller en beter bewapend zijn dan wij als mens. Denk aan leeuwen, olifanten, hyena’s of een luipaard. Het is een onbeschrijfelijk puur gevoel om je daartussen te begeven. Met de zintuigen op scherp, maar je tegelijkertijd ernstig bewust van onze menselijke inferioriteit.

Na een uur spoorzoeken stuitten we op een ‘crash’ witte neushoorns. Al waren zij niet het doel die dag, we besloten ze toch eerst te identificeren. Ze roken ons al gauw, zetten het op een lopen, en dus gingen wij er achteraan. Twee mannen van 85 kilo achter 5 neushoorns aan met een gezamenlijk gewicht van 15.000 kilo. Een oneerlijke strijd die niet lang zou duren (ze rennen namelijk met gemak 45km/h). Nadat ze verdwenen in de bush, gingen we weer op zoek naar de sporen waarvoor we waren gekomen. Al snel hadden we ze gevonden of beter gezegd, hadden zij ons gevonden. De grond trilde en struiken werden met de grond gelijk gemaakt, want daar denderde mama recht op ons af. Nagenoeg het enige wat je dan kan redden, is een stevige boom en laat dat nu net hetgeen zijn wat niet in de buurt te vinden was. Ik moest het doen met een (te) kleine boom en terwijl ik naar boven probeerde te klauteren, braken de takken af zonder dat ik een centimeter hoger kwam. Gelukkig rende mama gevolgd door kalf vlak langs en liet ons achter met knikkende knietjes, wat schrammen, een hoop adrenaline en een big smile. Moeder en kalf maakten het verder goed, dus job well done.

Betonnen jungle

En nu bevind ik me weer in de Rotterdamse betonnen jungle, in het Kleinhandelsgebouw, waar Lendahand enorm gegroeid is in mijn afwezigheid. Het team breidde zich uit, een ruime verdubbeling van het aantal verstrekte leningen, een nieuwe kapitaalinjectie is gaande, meer gave landen treden toe tot onze portfolio en elke maand worden er meer banen gecreëerd. Kortom, een hoop mooie ontwikkelingen en ik ben trots aan dat succes te mogen bijdragen! 

Get our newest blog posts straight to your inbox

Enter your email below to receive an email every time we publish a new blog post.